’Mijn kind is eenzaam’
Beste meneer X,
Het kost moed om te doen wat u deed: reageren op een artikel op onze website. Lees hier mijn reactie.
Het bericht: ‘mijn kind is eenzaam’.
Ik krijg dit soort mails geregeld. Een ouder die zich zorgen maakt over een kind. Soms een kleuter, soms een schoolkind. Meisjes en jongens. In dit geval een kind dat op punt staat het huis uit te gaan. Maar ook ouders van studenten kunnen zich zorgen maken. Vaak is dat terecht. Maar ja, wat kun je doen?
Voor elke leeftijd geldt een ander advies. Aan deze vader schreef ik dit:
Uw bericht: ‘mijn kind is eenzaam’.
Dank voor het insturen van een bericht op de website. Omdat de inhoud van uw brief over uw kind gaat heb ik besloten dit bericht niet als openbare comment toe te laten en u liever zelf een antwoord te sturen. U bent niet de enige die met dit probleem rondloopt, het is een van de dingen waar ik veel vragen over krijg. Als ouder maak je je vaak zorgen over je kind terwijl je je totaal machteloos voelt.
Serieus nemen
Soms zijn die zorgen overdreven, maar in dit geval is het zaak in actie te komen. Eenzaamheid is iets wat je serieus moet nemen. U schrijft dat u zich zorgen maakt, maar vooral schrijft u dat u er met uw kind over praat en dat hij zelf aangeeft dat hij zich eenzaam voelt. Gelukkig, dat geeft een sterke start. U hebt blijkbaar een prima relatie met elkaar.
Jongvolwassen, maar het blijft je kind
Uw kind is bijna volwassen. U geeft aan dat u samen dingen doet. Het is mooi als u samen met uw kind dingen onderneemt, maar uw kind zal zonder twijfel eigen dingen willen gaan doen, eigen vrienden willen maken en zich een plek veroveren in de sociale wereld.
U geeft aan dat u zelf ook last hebt van eenzaamheid. Het is dus een goed moment om er wat aan te gaan doen; de tijd is rijp.
Eenzaam brein
Uw situatie is volstrekt helder: beiden hebt u door omstandigheden te maken met een brein dat zich heeft ingesteld op eenzaamheid, maar waar u uiteraard niet gelukkig van wordt. Het doorbreken van die situatie is nodig om te leren wat je kunt en/of moet doen om die eenzaamheid grondig aan te pakken. Eén ding is zeker: het kan!
U bent zich allebei bewust van de situatie. Dat is de beste start die je kunt hebben. Wat nodig is, is een aanpak die u helpt eerst dat brein te leren om zich bezig te houden met iets anders dan de oplossing (dat is tot nu toe niet gelukt, dus de kans dat dat nu opeens wel lukt is heel klein). De methodiek die wij hanteren helpt om eerst het brein te activeren met niet-cognitieve taken. Pas als je je wat beter in je vel voelt is het tijd om te leren wat bij jou als individu past om die eenzaamheid op te lossen.
Deskundige hulp voor eenzaam kind
Mijn advies: neem contact op met een (of twee, om allebei een andere te hebben!) van de opgeleide deskundigen voor individuele begeleiding of deelname aan een groepscursus. Dat laatste zal niet meevallen, corona zorgt ervoor dat dat lang niet overal toegestaan is.
Een alternatief is om de online cursus te volgen. Het vraagt doorzettingsvermogen, zoals alle afstandsonderwijs, maar het werkt wel degelijk.
Trauma van een eenzaam kind
Een ding moet ik ter aanvulling zeggen. Iemand wiens ouder hem of haar heeft verlaten in de prille jeugd, heeft daar vaak, al dan niet bewust, een trauma aan overgehouden. Daar helpt een cursus Creatief Leven niet altijd voldoende bij. Het kan zijn dat therapie nodig blijkt. Ik ben voorstander van het inzetten van zo licht mogelijke oplossingen. Mijn advies is dan ook: doe de cursus, blijkt dat niet genoeg, zoek dan diepgaander hulp.
Meer hulp bij trauma
Via de huisarts kunt u hulp van een psycholoog vragen. Zoek dan wel iemand die ervaren is in hulp bij jeugdtrauma. Er zijn veel soorten psychologen. Zorg voor de juiste hulp en zorg dat er een klik is met de hulpverlener. Kom op voor jezelf, of in dit geval: voor je kind.
Om te besluiten: ook een leven lang eenzaamheid kan worden omgedraaid, met de juiste aanpak. Zet door en houd vol!
Vriendelijke groet,
Jeannette Rijks
