Eenzaamheid is niets anders dan een naam voor een lichamelijke prikkel, een emotie. Deze prikkel veroorzaakt alertheid, het zet aan tot het vormen van verbinding of het verbeteren van verbinding met anderen. Lukt het niet die verbindingen te maken op een zodanige manier dat het de behoefte vervult, dan blijft de prikkel bestaan. Het is alsof er een alarmbel maar steeds blijft rinkelen.
Eenzaamheid die niet wordt opgelost wordt een chronisch probleem.
Het effect is groot. Wie niet in staat is eenzaamheid op te lossen zet daarmee het hele lichaam voortdurend op scherp. Het afweersysteem staat onder druk, er zijn tal van lichamelijke effecten en niet te vergeten ernstige gevolgen voor de hersenen. Uiteindelijk zorgt chronische eenzaamheid voor een leven dat aanmerkelijk ongelukkiger is en vele jaren korter dan van mensen die zich niet eenzaam voelen.
Van chronische eenzaamheid is al sprake als iemand er circa een jaar lang niet in geslaagd is de eenzaamheid op te lossen.
Wat in de volksmond ‘eenzaam’ heet, is in feite chronische eenzaamheid.
Groet,
Jeannette
