Ik kap ermee. Zelfs voor jou doe ik het niet. Daar kwam het bericht op neer. Ze was niet van plan nog langer teksten te schrijven die vooral gemaakt zijn als lokaas. Dus zou ze geen content meer delen die vooral bestaat uit zoekwoorden.
Geen idee waar ik het over heb?
Eenzaamheid onder de aandacht brengen
Nou, stel, ik wil eenzaamheid onder de aandacht brengen en goed gevonden worden in Google. Dan doe ik er slim aan om in mijn blogs zinnen te maken waarin het woord eenzaam of eenzaamheid voorkomt, maar niet alleen dat. Dan moet er ook iets staan over ‘eenzaamheid en ouderen’, over ‘eenzaamheid in de zorg’, over ‘eenzaamheid op school’ en ook bijvoorbeeld over ‘eenzaamheid in het bedrijfsleven’. Termen waarop mensen zoeken bij Google.
Maar daar ben je er niet mee. Het woord ‘eenzaam’ is nog niet gevallen. Dus moeten er ook zinnen in voorkomen die gaan over ‘eenzaam’. Dus krijg je iets als:
‘Is mijn kind eenzaam? Heb je een eenzaam kind dan is dat voor ouders enorm verdrietig. Wat kun je doen?’ of ‘Eenzaam op de werkvloer, wat doen we er aan?’. Of, ‘Ze is oud en eenzaam, wie is er nog om haar aandacht te geven?’.
O.K. Je snapt het.
Het is een soort drammerig geschrijf, bedoeld om op te vallen. Bij Google dan. Het doet me denken aan de tijd dat mijn zusje en ik klein waren. We hadden het gekke-bekken-trekken tot kunst verheven. Bij onvoldoende aandacht, als onze ouders iets anders te bespreken hadden, vertoonden wij ons repertoire.
Voor volwassenen heet dat SEO-tekstschrijven. SEO staat voor Search Engine Optimization, ofwel Zoekmachineoptimalisatie. Teksten als gekke bekken.
Zij zou het niet meer doen, SEO teksten schrijven. Ik snap het. Het voelt net zo kinderachtig als gekke bekken trekken om aandacht te krijgen. En onoprecht, gemaakt en ja, drammerig dus.
Waar ze aandacht voor wil is is voor dat wat zij graag wil delen. Zichzelf. Haar waardevolle aanbod voor de wereld. Zonder concessies aan SEO-dwang. (Nee, ik noem even geen naam.)
Het trieste is dat dat niet werkt. Die algoritmes zijn er nu eenmaal. Ze bepalen welke artikelen gelezen worden en welke verdwijnen in de donkere krochten van het internet.
Het zijn de regels van het spel. De kunst is de regels te accepteren en toch je eigen geluid te laten horen.
Terug naar eenzaamheid
Dat brengt me terug bij mijn onderwerp, eenzaamheid. Mensen zeggen wel: ‘ze moeten me maar nemen zoals ik ben’. Klinkt heel acceptabel. Je gaat toch geen toneelstukje opvoeren om erbij te horen?
Nou, eh. Wel dus.
Dat doen we allemaal, meer of minder. Net zoals bij schrijven voor het internet heb je in het sociale leven te maken met spelregels.
Als de regels van het spel zeggen dat ze je accepteren als je je op een bepaalde manier gedraagt, dan is de keus aan jou: het spel meespelen en erbij horen, of niet. En ook daar is het de kunst binnen die regels je eigenheid te bewaren.
Ken jij de spelregels van eenzaamheid?
Lang niet allemaal hebben we geleerd hoe je dat handig kunt doen. Lukt het je niet, dan kan je last krijgen van eenzaamheid. Of je nou jong bent of oud, arm of rijk, Nederlander of niet.
Dat is de reden dat ik pleit voor meer kennis van communicatie, van vergroten van je zelfkennis en zelfvertrouwen, van snappen hoe je zintuigen werken, en nog veel meer. Dingen die eraan bijdragen dat je het spel mee kan spelen. Op jouw manier. Door jezelf te zijn. Je sterke zelf. Zodat je geen last hebt van eenzaamheid.
Als je een opmerking hebt, bijvoorbeeld over hoe ik het voor elkaar krijg om zoekmachineoptimalisatie en eenzaamheid in één adem te noemen, laat dan een reactie achter. 😉
Groet,
Jeannette
