Verdrietig, dat word ik ervan, van eenzaamheid bij kinderen. OK, er zijn veel meer dingen om verdrietig van te worden. Er zijn dingen die misschien wel meer in het oog vallen. dingen die meer Goede Doelen trekken en meer publiciteit halen. Maar daarom vind ik het extra verdrietig. Dit is het: kinderen die zich eenzaam voelen. Het zijn er erg veel.
“Kinderen kennen geen eenzaamheid”
Nog tot zo’n tien jaar terug dachten psychologen dat kinderen zich niet eenzaam kunnen voelen. Dat het een emotie is die pas rond de adolescentie de kop opsteekt. Heel eerlijk gezegd heb ik dat altijd bizar gevonden: dat een hele beroepsgroep zichzelf zo voor de gek kon houden. Er waren er toch verdorie genoeg die zelf ook wel wisten dat ze zich als kind eenzaam gevoeld hadden?!
Hoe dan ook, eenzaamheid bij kinderen was lange tijd geen onderwerp van onderzoek. Dus waren er ook geen docenten die de kennis erover aan hun studenten konden overdragen.
Daarvan kun je denken: ‘nou ja, jammer dan… so what?’
Niemand weet, niemand weet…
Maar het gevolg was dat er ook in de media geen aandacht voor was. En ook niet in de opleiding van mensen die zich bezig houden het begeleiden van anderen. Ook niet in de populaire bladen die zich bezighouden met het geven van advies. Bijvoorbeeld aan ouders. Dus waren er maar weinig mensen zich bewust van het feit dat (kleine) kinderen ook kunnen lijden onder eenzaamheid.
Gebrek aan aandacht
Tot op de dag van vandaag is het effect daarvan te merken. Wie zoekt op Google naar eenzaamheid – echtscheiding, zal op de eerste vier pagina’s niets lezen over de eenzaamheid van kinderen. Toch is die een onherroepelijk gevolg van een scheiding. Alle aandacht gaat uit naar de eenzaamheid van de ouders. Niet dat die onbelangrijk is, maar het is duidelijk dat de aandacht voor kinderen lang niet op de eerste plaats komt.
Daar word ik steeds weer verdrietig van
In wetenschappelijk onderzoek is eind vorige eeuw aandacht geweest voor de gevolgen van een echtscheiding op kinderen. Die waren niet mals. Ook jaren na de scheiding stonden kinderen van gescheiden ouders in veel opzichten op achterstand. Nu er zoveel gescheiden wordt lijkt het niet meer interessant het te onderzoeken. De afgelopen jaren is het muisstil rond onderzoek naar de effecten van echtscheiding op kinderen. De feiten zijn er niet minder heftig door.
In 2019 is nog een meta analyse geweest, waaruit weer bleek dat veel kinderen jarenlang de gevolgen van een echtscheiding ervaren, in de zin van meer mentale problemen, meer relatieproblemen en middelengebruik.
Webinar
In het webinar dat we eind augustus houden, gaan we het hebben over eenzaamheid bij kinderen. En over wat we eraan kunnen doen. Maak je niet teveel illusies. In dit onderzoek van Eccles en Qualter blijkt dat er nog heel veel te winnen is als het gaat om de aanpak van eenzaamheid bij kinderen. Lees maar wat ze zeggen:
“it is clear there is a need for high-quality interventions aimed specifically at reducing loneliness – rather than a secondary outcome – and those interventions need to be evaluated properly, and extensively, to help identify the best way of helping young people experiencing loneliness.”
(Vertaling: “het is duidelijk dat er behoefte is aan hoogwaardige interventies die specifiek gericht zijn op het verminderen van eenzaamheid – in plaats van een secundair resultaat – en die interventies moeten goed en uitgebreid worden geëvalueerd om te helpen identificeren wat de beste manier is om jongeren te helpen die eenzaamheid ervaren. “
Je kunt je aanmelden via deze pagina
We gaan dan in op hoeveel kinderen zich eenzaam voelen, hoe je het kunt herkennen, wat je er aan kunt doen. We gaan het dus hebben over preventie en aanpak. Maar let wel… het is maar dertig minuten. Veel te weinig voor een zo enorm groot onderwerp. Maar goed, we moeten toch ergens beginnen?!
Meedoen dus!
Jeannette Rijks
