Eenzaamheid oplossen met empathie
Tja, als dat nou eens zou kunnen? Natuurlijk is het fijn als er mensen naar je luisteren. Als je je verhaal kwijt kunt. Als er iemand is om een kop koffie mee te drinken. Vooral als je ernstig ziek bent. Als er verder niemand is. Maar dat mag niet in de plaats komen van genezing, toch?
Gezellig
Stel je voor dat jouw dokter af en toe gezellig langs komt, maar je geen hulp geeft bij het beter worden. Wel af en toe lekker een bakkie komen doen, een hartelijke opmerking, een praatje om je op te beuren, maar geen poging om je te helpen met beter worden. Dat zou toch absurd zijn, of niet soms?
Praatjes vullen gaatjes
Gek genoeg is dat precies de manier waarop op veel plaatsen eenzaamheid wordt aangepakt. Een gezellig praatje, af en toe een bezoekje, een poging om je uit je huis te krijgen en mee te doen met een leuk uitje, en dat is het dan wel. Voor mensen die daarvoor open staan kan een maatje worden geregeld, een vrijwilliger die op gezette tijden langskomt, maar ook die heeft geen magische formule om je beter te maken. Dat vult dan even een gat in je leven, maar daarna is het weer net zo als eerst.
Bizar
Als je er even bij stil staat, is het bizar: eenzaamheid (waar best wat aan te doen is) wordt beschouwd als een gebrek an mensen om je heen. Dus is de voor de hand liggende oplossing: mensen om je heen. Maar ziek zijn wordt toch ook niet opgelost door gezonde mensen om je heen te verzamelen? Bij een ziekte gaan we op zoek naar wat de ziekmakende dingen zijn en we proberen de ellende onder de duim te krijgen.
Zelf actie ondernemen
Als het nodig is stoppen we met eten van vet, of met roken, of zout eten. We gaan de uitdaging aan en gaan sporten, vallen een paar kilo af en nemen trouw onze medicijnen. En in erge gevallen hopen we dat er een kuur is die ons van de sores af helpt.
Stel dat…
De geschiedenis van kanker en kankeronderzoek kan ons veel leren. Een halve eeuw geleden durfde niemand te praten over kanker. Het was een immens taboe. Belachelijk zeggen we nu, om je te schamen voor iets wat jou buiten je schuld overkomt. Toch maakte dat taboe dat er geen onderzoek was, dat mensen accepteerden dat die ziekte er nu eenmaal bij hoorde. En mensen leden in stilte. Stel dat we niets gedaan zouden hebben…
Gelukkig is er wat veranderd
Pas toen er meer openheid kwam en meer onderzoek werden er grote stappen gezet in de behandeling van kankers. De vijfjaarsoverleving -het gemiddelde aantal kankerpatiënten dat 5 jaar na diagnose nog in leven is- was in 1949 gemiddeld 25%. Dit percentage is sindsdien gestegen naar gemiddeld 64%. De kennis over kanker neemt steeds verder toe. De ziekte kan beter worden opgespoord en behandelingen zijn veiliger en effectiever. Daarmee is ook de kwaliteit van leven voor patiënten verbeterd.
Maatjes en kaartjes
Stel je voor dat we kanker net zo zouden behandelen als eenzaamheid: we sturen vrijwilligers, we sturen een maatje, we sturen eens per jaar een kaartje en we nodigen mensen uit voor een eenmalig kankerdiner. Krankzinnig toch?
Super
Laten we wel wezen: empathie is super. Het is nodig. Het is heerlijk. Maar het is niet genoeg. Niet bij andere kwalen. Niet bij eenzaamheid. (Gelukkig heeft mijn huisarts allebei!).
Vakkennis en kunde
Laten we eenzaamheid eens serieus benaderen. Alleen hulp bieden als we weten wat we doen. Verstand van zaken hebben. Onderzoek steunen. Gesprekstechnieken kennen die helpen. Snappen dat het brein moet worden getraind in nieuwe taken om weer sociaal te kunnen functioneren. Kortom: laten we eenzaamheid serieus en deskundig gaan benaderen. Ja, eenzaamheid oplossen met empathie. Maar vooral met vakkennis. Daar knapt iedereen van op.
