Lastig te zeggen. Kinderen zijn net grote mensen, ze laten je echt niet alles zien van wat er van binnen speelt. Zeker als ze bang zijn er met jou over te praten om je niet ongerust te maken. Of omdat je al genoeg problemen hebt. Of omdat ze toch al nooit zo open zijn over hun gevoelens. Kortom, je weet het niet. Tot je er over praat.
Om eenzaamheid heen praten
Nou kun je enorm omtrekkende bewegingen gaan maken. Zoals hulpverleners doen bij oudere mensen. Niet praten over eenzaamheid, maar er omheen draaien. Praten over vrienden, en of je die wel hebt. Praten over je vervelen, en of dat zo is. Praten over pesten, en of dat aan de hand is op school. Praten over bloemetjes en bijtjes, zo kun je het noemen.
Eenzaamheid bespreken
Je kunt ook gewoon open bespreken wat er aan de hand kan zijn. Dat iedereen zich soms wel eens eenzaam voelt. Dat dat heel gewoon is. Maar dat het wel over moet gaan, anders is er iets aan de hand en dan moet je daar wel een beetje hulp bij hebben. Het maakt niet uit hoe oud of hoe jong je kind is, kinderen hebben er recht op hun gevoelens te leren kennen. Want alleen dan kunnen ze er mee leren omgaan.
Veel mensen kennen hun eigen gevoel niet. Veel mensen hebben in hun opvoeding niets meegekregen over gevoelens en hoe die je leven beïnvloeden en wat ze je vertellen. Als dat voor jou ook het geval is, zal het met je kinderen praten je misschien lastig vinden. Probeer het toch. Het zou wel eens makkelijker kunnen zijn dan je denkt.
Zodat als je je afvraagt of je kind zich eenzaam voelt, je er gewoon over in gesprek kunt. Niet dat je daarmee meteen een oplossing hebt, maar je hebt wel een beginnetje. En je kind loopt niet moederziel alleen met dat probleem rond.
Vind je dat je hulp nodig hebt, kijk dan op de adreslijst van gecertificeerde hulp bij eenzaamheid. Deze mensen zijn er niet voor niets.
Groet,
Jeannette
