Over kwetsbaarheid en eenzaamheid

Kwetsbaarheid en eenzaamheid

Ik had de eerste versie van mijn boek aan een paar mensen gegeven. Drie jaar geleden. De reacties waren, zacht gezegd, niet enthousiast. Begrijpelijk! Zeg ik achteraf. Het bleek dat ik ze een fout bestand had geleverd. Met brokken tekst zonder veel samenhang. Had ik niet in de gaten. Door die kille reacties heb ik me heel lang ellendig gevoeld, ik dacht dat ik maar beter kon ophouden met schrijven. Dat deed ik ook. Tot een uitgever mij vroeg of ik een boek wilde schrijven. Ik had zo’n nu-of-nooit gevoel. En besloot dat het nu zou moeten zijn.

Bagger?

Toen kwam Corona, dus het schrijven werd makkelijk: ik had verder geen fluit te doen. Maar de twijfel sloeg weer toe: is het wel de moeite waard, is het geen totale bagger (ja, dat is pas twijfel, mensen), is het wel goed genoeg? Enfin, de uitgever zou wel beslissen, dacht ik. Twee dierbare mensen vroegen of ze het mochten lezen. Ik raakte in paniek. Dit is de reden:

Oude pijn

Een half mensenleven geleden zat ik zonder werk. Zonder gezondheid ook, en zonder geld. Ik schreef een boek. Ik liet het lezen aan iemand die mij na stond en wiens oordeel ik waardeerde. Het commentaar was zo vernietigend dat ik jarenlang niets heb geschreven. Nu is een situatie waarin je èn geen werk hebt èn ongezond bent èn je geen nagel hebt om je waar dan ook te krabben misschien niet een situatie waarin je een prachtig meesterwerk kunt maken. Misschien, zeg ik. Wat wel zeker is, is dat je in zo’n situatie heel kwetsbaar bent voor kritiek. Je zelfvertrouwen hangt ergens achteraan te bungelen en zo ben je dus met een paar woorden onder tafel te krijgen. Meer dan tien jaar schreef ik niets. 

Pijnlijk

Die herinnering was behoorlijk pijnlijk. Zo pijnlijk dat ik mijn nieuwe boek liever niet wilde laten lezen. Maar ja, uiteindelijk zou het toch onder de mensen moeten komen, dus heb ik het toch gedaan. En toen begon het nagelbijten.

Er kwam kritiek. Terechte kritiek, die ik heb gebruikt om een deel te herschrijven. Inmiddels is het boek er, en het wordt door degenen die het hebben gelezen bijzonder gewaardeerd. Als ik er net zo aan toe zou zijn geweest als al die jaren geleden, zou ik de kritiek misschien niet hebben kunnen verwerken.

Wat zijn we toch kwetsbaar, allemaal

Ik heb me heel lang afgevraagd waarom mensen wel met hun hond naar de razend dure fysiotherapeut gaan, maar voor hun eigen leven terugvallen op een zelfhulpboek. Of jaren blijven doormodderen omdat ze denken dat ze die eenzaamheid nu eenmaal zelf moeten oplossen. En het dus van kwaad tot erger wordt. Is het angst? Tien jaar niet durven schijven uit angst voor kritiek, nou en of dat dat angst is. 

Eng

Het is gruwelijk eng om je ziel en zaligheid op tafel te leggen. Om te bekennen dat je je eenzaam voelt. Om hulp te vragen. Om kritiek te incasseren. Vooral als je al niet overloopt van zelfvertrouwen zou je ertoe kunnen komen zo maar jarenlang niet te doen wat je zo graag zou doen. Een boek schrijven bijvoorbeeld. Of iets aan je eenzaamheid te doen en met leuke nieuwe mensen omgaan. Maar je hebt dat lef nodig om die eerste stap te zetten, om je leven een nieuwe richting te geven en het geluk te vinden.

Eenzaamheid aanpakken.. als je durft

Een Specialist Eenzaamheid is opgeleid om je te helpen, zonder dat je iets hoeft te vertellen over je geschiedenis. Je geschiedenis heeft je gevormd, maar het ligt nu achter je. Samen met een klein beetje hulp ga je je toekomst vormgeven. Zonder eenzaamheid. Als je het lef hebt. Gewoon doen. Nou ja, of tien jaar wachten. 😉 Nee toch he!

Nu meteen doen!